امام باقر (عليه السلام) نمازگزار را چون شخصي مي دانند كه در پيشگاه پادشاهي ايستاده و حاجت هاي خود را بر زبان جاري مي كند و پادشاه، ساكت و آرام با نگاه لطف به او مي نگرد و به حرف هايش گوش فرا مي سپارد. [1] .

پس ما كه در پيشگاه خدا به نماز مي ايستيم شايسته است با قلبي آماده و خيالي آسوده با او سخن بگوييم و غرق حضور شويم. گام نخست اين راه، آن است كه با ترجمه و محتواي نماز آشنا باشيم.