نقش امام را در جامعه شناختيم. سخن اين جاست كه آيا در عصر غيبت، اعضا و حواس جامعه بدون قلب رها شده اند؟

همه چيز داريم: قوه ي مقننه، قوه ي قضائيه، قوه ي مجريه، قانون، مردم، علما، دانشمندان، سياستمداران، ارگان ها، نهادها و... يعني چشم داريم، ذائقه داريم، شامه داريم اما قلب جامعه ي اسلامي كيست؟

در عصر غيبت كه امام حضور ندارد بايد به چه كسي رجوع كرد؟

امام زمان (عليه السلام) وظايف ما را در دوران غيبت چنين تعيين كردند:

و اما الحوادث الواقعة فارجعوا فيها الي رواة احاديثنا فانهم حجتي عليكم و انا حجة الله. [1] .

و در پيشامدها ـ و مسايل ديني ـ به راويان حديث (فقيهان جامع الشرايط) مراجعه كنيد كه آنان بر شما حجت و راهنمايند و من حجت خدايم.

اگر جامعه، قلب نداشته باشد، دين به اسارت مي رود، اما قلب جامعه كيست؟ امام زمان (عليه السلام) معرفي كرد ولي مگر مي شود يك بدن چندين قلب داشته باشد؟ اعضاء كارآمد بدن متعدد است ولي قلب هميشه يكي است، ممكن است چندين عضو، بدن را در حركت و پيمودن مسير و ادامه ي زندگي كمك كنند ولي يك عضو است كه فرمان مي دهد، پس ‍ پيكره ي جامعه را يك نفر راهبري مي كند و آن مجتهدي است كه به عنوان رهبر انتخاب شده است كه همان ولي فقيه است.

آري قلب تپنده ي جامعه ي اسلامي «ولي فقيه» است.

نگاهبان دين از تحريف ها «ولي فقيه»است.

مهاركننده ي هوي و هوس هاي جامعه «ولي فقيه» است.



[ صفحه 31]



نجات دهنده ي دين از چنگال دشمنان «ولي فقيه» است.

و مرجع نهايي حل و فصل اختلاف ها «ولي فقيه» است.

دشمنان كه امروز بيش از هميشه قلب جامعه ي اسلامي را نشانه گرفته اند با اساس دين و اسلام مخالفند، مي خواهند دين را به اسارت ببرند. حضرت علي (عليه السلام) درباره ي زمان پيش از حكومت الهي خود مي فرمايد:

«(پيش از اين) اين دين، در دست نا اهلان اسير بود، درباره ي آن به هوي و هوس عمل مي كردند و با آن دنيا را مي طلبيدند» [2] .