جز خدا را بندگي حيف است حيف

بي غم او زندگي حيف است حيف [1] .



هر جا مي رويم در سايه سار آن درختيم، شاخ و برگ هاي درهم تنيده، ميوه هاي انبوه، شاداب و در دسترس، تنه ي تناور، و ريشه هاي مستحكم.

اين درخت «دين»، ريشه هاي مستحكمش «عقايد»، تنه ي تناورش ‍ «اخلاق» و شاخ و برگ هايش «احكام» است.

ريشه ي احكام، «عقايد پاك» است. و اگر بگوييم همه چيز از ريشه هاست گزاف نگفته ايم.