5. پس از ركوع به طور كامل مي ايستيم و سپس به سجده مي رويم؛ يعني پيشاني، كف دو دست، زانوها و نوك انگشتان بزرگ (شست) پا را بر زمين مي گذاريم.

در سجده پيشاني را بر خاك يا سنگ مي گذاريم. در بين ما شيعيان معمولاً از «مُهْر» استفاده مي شود كه قطعه اي است از خاك پاك و پاكيزه. البته بهتر است كه از خاك قبر امام حسين عليه السلام باشد. [1] .

در حال سجده مي گوييم: سُبْحانَ اللَّهِ، سُبْحانَ اللَّهِ،



[ صفحه 46]



سُبْحانَ اللَّهِ يا مي گوييم: سُبْحانَ رَبِّيَ الْأعْلي وَ بِحَمْدِهِ و اگر هر دو را بگوييم بهتر است.

توجه داشته باشيم كه در هر ركعت دو مرتبه سجده مي كنيم، يعني بعد از انجام سجده اول، سر از مُهر برداشته و آرام مي نشينيم و مجدداً سر به مُهر مي گذاريم و سجده را تكرار مي كنيم.

پس از سجده دوم، ركعتِ اوّلِ نماز تمام مي شود و براي ركعت دوم نماز برمي خيزيم.

ركعت دوم همانند ركعت اوّل است، با اين تفاوت كه بعد از قرائت (خواندن حمد و سوره)، «قنوت» مي خوانيم كه عملي است مستحبّ؛ يعني دستها را مقابل صورت قرار داده به طوري كه كف دستها رو به آسمان باشد. آنگاه دعا مي خوانيم؛ مثلاً مي گوييم:

«رَبَّنا آتِنا فِي الدُّنْيا حَسَنَةً وَ فِي الْآخِرَةِ حَسَنَةً وَ قِنا عَذابَ النَّارِ».

تفاوت ديگر ركعت دوم با ركعت اوّل در اين است كه پس از سجده دوم، در حال نشسته، «تَشَهُّد» مي خوانيم.