انسان در مسير عادي زندگي، قدر نعمتهايي را كه خداوند به او ارزاني داشته، نمي داند.

تا تشنه نشود قدر آب را و تا گرسنه نشود قدر نان را نمي داند و از سوي ديگر به درد گرسنگان و تشنگان نمي رسد. از اين رو خداوند در طول سال روزه را بر مسلمانان واجب كرده است تا قدر نعمتهاي خدا را بدانند و با درد گرسنگان آشنا شوند و به فكر ياري آنها بيفتند.

خداوند مي خواهد با روزه، انسان را امتحان كند كه چقدر در مقابل امر و نهي او سر تسليم فرود مي آورد.

روزه، اُردوي تربيتي و ماه رمضان، اردوگاه پرورش روح و تقويت ايمان مسلمانان است.

آنچه كه در اين اردو بايد انجام شود، اين است كه



[ صفحه 59]



همه مسلمانها، از نوجوانان تا مردان و زنان بزرگسال، از هر چه كه به آن ميل دارند و دل بسته اند براي ساعاتي چند، چشم پوشند. از خوردن خوراكيها كه در دسترسشان است خودداري كنند. از نوشيدن هر نوع آشاميدني پرهيز كنند، هر حرفي نزنند، به هر حرفي گوش ندهند. از كارهاي بد كه انجام داده اند پشيمان شوند و توبه كنند، پيوسته به ياد خدا باشند و با خداي خود راز و نياز كنند، در برابر گرسنگي و تشنگي استقامت كنند و صبر پيشه سازند و اين معناي درست «روزه» است. روزه دار واقعي كسي است كه از آشاميدن و خوردن و انجام هر كار خلاف پرهيز كند.