خداوند بهترين دوست ماست، او پيوسته با ما بوده و هست و هر چه را كه به آن احتياج داريم به ما ارزاني داشته است، پس بايد به پاس نعمتهايش شكرگزار باشيم و در پيشگاهش بندگي كنيم.

همه ي ما به شكلي دچار ناراحتي شده و احساس مي كنيم غمي در دل ما خانه كرده است و نمي توانيم اين غم را با كسي در ميان بگذاريم يا كسي نيست كه پاي حرفها و درد دلهاي ما بنشيند و به دنبال آشنايي مي گرديم تا مشكل و نگراني خود را با او درميان بگذاريم



[ صفحه 47]



و آرامش خود را باز يابيم. آن آشناي مهربان كه از همه كارهاي ما و از همه حرفهاي ما، حتّي از حرفهاي ناگفته ما با خبر است و به خوبي به گفته هاي ما توجّه مي كند و راز ما را فاش نمي كند، خداست و «نماز» بهترين فرصت است كه با او گفتگو كنيم و «آرامش» به دست آوريم و نيازهاي خود را از او بخواهيم.