بار خدايا ما را از نمازگزاراني قرار ده كه با تو مناجات مي كنند و تو با آنان نجوا مي كني، با تو به سخن مي نشينند و تو با آنان در ژرفاي خردهاشان سخن مي گويي، تا بلكه از ناحيه ي چشمها، گوشها و دلهايمان از نور «بيداري و هشياري» روشنايي بگيريم. [1] .

منزهي تو، اي كسي كه نزد هر جاهل شناخته شده اي؛ «معروف عند كل جاهل». [2] بلكه هر موجودي به وسيله ي تو شناخته شد؛ «تعرفت لكل شي ء»، [3] ما را



[ صفحه 185]



به حق خودت عارف گردان و به سوي خويش مشتاق فرما، و از روآوري به غير خودت بي ميل كن، به حق همه ي پيامبران و مقربان درگاهت، به ويژه حضرت محمد و آل اطهار او عليهم السلام.

خداوند سبحان بر من منت نهاد كه نگارش بيشترين بخش اين رساله، در ماه مبارك خدا، رمضان 1414 ه. ق، و بخش كمترين آن در آستانه ي عيد سعيد غدير صورت پذيرفت. هزاران درود و ستايش بر نصب كننده و منصوب شده ي به خلافت در اين روز فرخنده باد.

قم - عبدالله جوادي آملي.

18 ذيحجه 1414 (ه ق)

برابر با 8 خرداد 1373 (ه ش).