از چيزهايي كه به اهميت سجود توجه مي دهد اين است كه خداي سبحان حضرت آدم عليه السلام را به چيزي بزرگ تر از سجده و كرنش فرشتگان در برابر او گرامي نداشت، گرچه اين سجده چيزي جز عبادت خداوند و پيروي فرمان او نبود؛ چنان كه ملاك يكتاپرستي و مدار نهي از شرك عبادي همان دستور به سجده بر خداوند و نهي از سجود بر غير اوست، و پايه ي عبادت همه ي اشيا و فرمانبرداري آنها از خداوند نيز سجده است؛ بر اين نكته كلام خداوند متعال در اين آيه دلالت دارد: (ولله يسجد ما في السموات و ما في الأرض). [1] .