از روايات بيانگر اين نكته كه وضو - چون انسان را از پليدي پاك مي سازد - داراي نهاني خارجي است، حديثي است كه از علي عليه السلام نقل شده است، حضرت فرمود: «هيچ مسلماني نيست كه وضو بگيرد و هنگام وضو اين دعا را بخواند: «سبحانك اللهم و بحمدك، أشهد أن لا اله الا أنت، أستغفرك و أتوب اليك، اللهم اجعلني من التوابين و اجعلني من المتطهرين» جز اين كه عمل وي در برگه اي نوشته مي شود و بر آن مهر نهاده و زير عرش الهي قرار مي گيرد تا روز قيامت كه سر بسته به او باز



[ صفحه 34]



مي گردد. [1] .

از اين حديث به دست مي آيد كه نماز، جز عنوان اعتباري، داراي صورت ملكوتي خارجي است كه از مجموعه ي حركتها همراه با نيت تأليف يافته است، و آن صورتي كه تا زير عرش بالا مي رود همان نهان و راز وضوي معهود نزد مردم است، و مانند چنين وضويي كه راز تكويني دارد، وضويي است كه در احاديث «نصف ايمان» خوانده شده است. [2] .