خداي سبحان با وضوي كسي كه بخواهد نماز بگزارد، فرشتگان فراواني مي آفريند كه او را تقديس، تسبيح و تكبير مي گويند. اين در صورتي است كه وضو مانند وضوي علي بن ابي طالب عليه السلام و دعا در حال وضو چونان دعاي او باشد؛ يعني دعاها همان دعاهايي باشد كه علي عليه السلام با حال و حضور مي خواند، نه هر وضويي و نه هر گفته و



[ صفحه 33]



دعايي، بلكه هر گاه فعل و قول همان كردار و گفتار علوي باشد، موجب مي شود خداوند سبحان آن اثر مهم را بر آن مترتب نمايد، و يا آن فعل و اين قول - بنابر تمثل اعمال - به صورت فرشته تمثل يابد.

بنابراين، مجرد شستن صورت و دو دست، و صرف كشيدن مسح سر و پاها به روش اهل بيت عليه السلام و تنها تكلم به كلماتي كه از آنان وارد شده در لحظه ي شستن و مسح كشيدن، سبب نمي شود خداوند در برابر هر قطره ي آب، فرشته اي تقديس و تسبيح و تكبيرگو بيافريند، و اين نيست جز براي اين كه وضو از آن جهت كه سبب طهارت است نهاني عيني و دروني خارجي دارد، و هر كس كه در عمل، با اخلاص به جانب خداوند رو كند، بدان دست مي يازد، و آن كس كه دل خويش را تسليم خدا كند، به او مي رسد به گونه اي كه از هر آلودگي و پليدي پاك مي گردد و گوهر طهارت او تقديس و تسبيح و تكبير مي شود، از اينجاست كه شايسته است خداوند از قطره ي آب وضويش فرشته اي بيافريند كه داراي آن آثار ملكوتي باشد، و يا كردار او را به مثال فرشتگان تسبيح گو تمثيل بخشد.