نيايش انسان و گرايش او به خداوند، ارمغاني الهي و معمايي رازدار است، فطرت انسان آميزه اي از رازجويي و شعوري است كه هيچ گاه از او جدا نمي شود.

نه تنها انسان، بلكه سراسر جهان هستي سرود نيايش دارند و تسبيح گوي حق اند:



تسبيح گوي او نه بني آدم است و بس

هر بلبلي كه زمزمه بر شاخسار كرد



هر كس به زباني صفت حمد تو گويد

بلبل به غزل خواني و قمري به ترانه



اگر انسان اين نداي فطرت را پشت سر اندازد و عنان خويش گسسته سركشي كند، در كوران گمراهي و پيچ و خم هاي سردرگم، باز اين منادي الهي است كه او را به چالش مي گيرد و به او هشدار مي دهد و به راه راست فرامي خواند: (و اذا غشيهم موج كالظلل دعوا الله مخلصين له الدين). [1] .

هنگام آسيبها، و بن بستها، بدترين گرفتاريها و زيانهايي كه احتمال مي رود جبران ناپذير باشد و نيز در حال غفلت كامل انسان، بار ديگر اين نداي درون اوست كه وي را به نيايش عبوديت فرامي خواند: (و اذا مس الانسان ضر دعا ربه منيبا اليه). [2] .

خداوند حكيم چون گوهر گرانبهاي عشق به مبدأ هستي را در نهاد انسان قرار



[ صفحه 14]



داده، آشكارا فرموده است: (ما خلقت الجن و الانس الا ليعبدون). [3] تجلي گاه آن نداي درون و اين خطاب بيرون و فرآيند آن، رويش شجره ي طوباي عشق به محبوب و معشوق مطلق است كه در بوستان معارف، سر از خاك بندگي برون مي آورد، بزرگ و تناور مي شود و گاه تكليف به ثمر مي نشيند، گلبانك عشق سر مي دهد و زيباترين نغمه ها، حركتها و چميدنها را در قالب «نماز» عرضه مي دارد، گاهي به ركوع سر خم مي كند و زماني به سجود، جبين بر آستان ربوبيت مي سايد و پيوسته اين گلواژه هاي مقدس را ترنم مي كند كه: (اياك نعبد و اياك نستعين).



تنها تو را مي پرستيم و بس

به جز تو نجوييم ياري ز كس



انسان در پي آن است كه با شهپر نماز خود را به اوج ملكوت برساند و به خداي محبوب نزديك سازد؛ زيرا نماز معراج مؤمن است.

باري، كتاب گران سنگ «اسرار الصلاة» كه گنجينه اي بس گرانبها از نهان خانه ي ملكوت را به عرصه ي ناسوت عرضه مي دارد، اثري سودمند و دلنشين از حضرت استاد معظم، علامه جوادي آملي (مد ظله العالي) است كه به پيشنهاد مركز نشر اسراء ترجمه و به نام «رازهاي نماز» ارائه مي شود. اين ترجمه نه ترجمه اي آزاد است و نه از قد و قامت محتوا كوتاه. به منظور خارج نشدن از حريم كتاب در پانوشتها از حد ضرورت فراتر نرفتيم و به قدر لزوم اكتفا كرديم. به اميد آن كه جانها با مطالعه ي آن به فضاي ملكوت سركشند و در آستان قدس آشيان گيرند. و من الله التوفيق.

علي زماني قمشه اي



[ صفحه 17]