چون نماز، نشانه اي از يك تجمع ديني و اقتدا به يك «پيشوا» است، پس بايد خوب ترين انسان ها و پاك ترين افراد، به امامت جماعت بپردازند. امام جماعت بايد كسي باشد كه به ديانت و تعهدش ايمان داشته باشيم.

افراد گنهكار و سفيه، نمي توانند پيشنماز شوند.

در حديث آمده است: «فقدموا افضلكم» [1] برترين هاي تان را پيشنماز كنيد.

امام باقر عليه السلام فرمود: امام جماعت بايد از افراد انديشمند و صاحب فكر باشد. [2] .

وقتي صفت عدالت و پاكي تعهد، از شرايط امام جماعت باشد، روشن است كه جامعه و جمع اقتدا كننده را نيز در اين مسير حركت مي دهد و ملاك هاي تقدم در كارها و مسئوليت ها، همين ها مي شود.

عدالت، يك حالت دروني است كه انسان را از ارتكاب گناهان كبيره، يا تكرار و اصرار بر گناهان صغيره باز دارد.

از امام صادق عليه السلام پرسيدند: عادل كيست؟ فرمود: آن كه چشمش را از نامحرم بپوشاند، زبانش را از گناه، و دستش را از ستم نگاه دارد. [3] .



[ صفحه 96]



رسول خدا فرموده است: كسي كه با مردم در معامله و داد و ستد، ستم نكند و در گفتگوها دروغ نگويد و در وعده ها تخلف نكند، او با مروت و عدالت است. [4] .

پس سعي كنيم نمازهايمان را به جماعت بخوانيم و از بركات تجمع هاي ديني و عبادي غافل نشويم.

سنگر دشمن شكن و وحدت بخش «مساجد» را خالي نگذاريم و با بهانه هاي مختلف خود را از فيض جماعت، محروم نسازيم.



[ صفحه 97]