سجده ي شكر نيز يكي از تعقيبات نماز است.

به شكرانه ي نعمت هاي بي پايان و بي شمار خداوند، پس از نماز، سر بر خاك نهادن و نعمت هاي او را به ياد



[ صفحه 92]



آوردن، و شكر گفتن و حمد كردن، اعمالي است كه هم محبت خدا را در دل انسان مي افزايد و هم انسان را نزد خدا محبوب و مقرب مي سازد و هم سبب افزايش نعمت ها مي شود.

در روايات بسياري روي اين سجده، سفارش شده است. [1] حتي اگر چيزي هم نگوييم، به شكرانه ي نعمت ها و سپاس از توفيق طاعت و بندگي، پيشاني و صورت بر زمين نهادن و حالت سپاس گرفتن، شكر است. ولي بهتر است ذكرهايي چون شكرا لله، يا حمدا لله و... گفته شود.

در حديث آمده است اگر انسان به طول يك نفس كشيدن مرتب بگويد: «يا رب»، «يا رب»، خداوند خطاب مي كند: «لبيك، ما حاجتك» حاجتت چيست تا برآورم؟ [2] .

به تعبير امام صادق عليه السلام سجده ي شكر بعد از نماز، دليل كامل شدن نماز و خشنودي خدا و خوشامدن و اعجاب فرشتگان است. خداوند از آنان مي پرسد: پاداش اين بنده ي شاكر چيست؟ مي گويند: رحمت تو، بهشت تو، حل مشكل او،... خداوند مي فرمايد: همانگونه كه او از من تشكر كرد، من هم از او سپاسگزارم. اين جمله مي فهماند كه رضايت و سپاس الهي از همه ي نعمت ها برتر است. [3] .



[ صفحه 93]