عظمت پروردگار انسان را به ركوع و كرنش وامي دارد و خدايي او، بنده را به تواضع. ركوع، خم شدن در برابر عظمت او و اظهار بندگي و طاعت اوست.

تا حدي خم مي شويم تا دست ها به زانو برسد. گردن را مي كشيم، يعني آماده ايم كه سر در راهت بدهيم.

خم مي شويم، يعني كبريايي تو ما را به تعظيم



[ صفحه 78]



وامي دارد و در برابر عظمت و يگانگي تو، الف قامت مان دال مي شود و سرو قامتمان مي شكند.

ركوع، ادب عابد است و سجود قرب او. كساني به خدا نزديك تر مي شوند كه در اظهار ادب كوتاهي نكرده باشند. [1] .

علي عليه السلام، آن قدر ركوع طولاني داشت كه عرق از ساق پايش جاري و زير قدم مباركش تر مي شد. [2] .

امام صادق عليه السلام بيش از سي مرتبه، در ركوع و سجود، ذكر خدا را تكرار مي كرد.

ركوع، از ركن هاي نماز است. اگر به عمد يا اشتباه فراموش شود، نماز باطل است. در هر ركعت يك ركوع واجب است، مگر در نماز آيات كه در هر ركعت پنج ركوع دارد. و نماز ميت كه بي ركوع است.

ركوع، تركيبي است از فعل و ذكر. حركت و عملش، نشان فروتني و تواضع و خضوع است و ذكرش، تسبيح خداي متعالي. «سبحان ربي العظيم و بحمده»

گروهي از فرشتگان همواره در ركوع اند. [3] انسان راكع، هماهنگ و همراه با فرشتگان مي شود، همسويي و همساني بنده اي زميني با فرشتگان آسماني. و چه



[ صفحه 79]



افتخاري بالاتر از اين؟!