از نشانه هاي ديگر خلوص، همگوني ظاهر و باطن است. عملش در ظاهر، با نيتش در باطن يكسان باشد. گندم نماي جو فروش نباشد، و همان باد كه نشان مي دهد، «بود» و «نمود» ش يكي باشد.

علي عليه السلام فرموده است: «من لم يختلف سره و علانيته و فعله و مقالته، فقد ادي الامانة و اخلص العبادة» [1] .

كسي كه ظاهر و باطنش و نهان و آشكارش و رفتار و گفتارش با هم اختلاف نداشته باشد، او امانت الهي را ادا



[ صفحه 62]



كرده و عبادت و بندگي را خالص ساخته است. نشانه هاي ديگري هم براي اخلاص وجود دارد كه به همين قدر بسنده مي شود.

آنكه اخلاص دارد، نورانيتي در دل، توفيقي در عمل، پاداشي در دنيا و آخرت، عاقبت بخيري و خوش نامي، محبوبيت و نام نيك خواهد داشت. اين وعده ي الهي است كه پاداش نيكوكاران خالص و بندگان مخلص ضايع نمي شود.

پس نمازي بخوانيم، با اخلاص و توجه به خدا.

نمازي كه خواندنش، يك دعاي مستجاب دارد. [2] .

نمازي كه به انتظار نشستن براي آن، خود عبادت است. [3] .

نمازي كه از انفاق خانه اي پر از طلا بهتر است. [4] .

نماز بخوانيم، و حق آن را ضايع نكنيم، در انجام آن سستي و كاهلي نكنيم، گاه و بيگاه، ترك نكنيم، به خاطر مشغوليات ديگر، آن را عقب نيندازيم.

نماز اول وقت و به جماعت را فراموش نكنيم كه... ياد خدا بزرگ تر از هر چيز است:

«و لذكر الله أكبر» [5] .



[ صفحه 63]