اگر كار براي خداست، انسان مخلص، چشمداشت تشكر و قدرداني از غير خدا ندارد. اگر قدر نشناسي و



[ صفحه 59]



ناسپاسي هم ديد، باز در عمل خويش ثابت قدم و استوار است، اين نشانه ي آن است كه براي خدا كار مي كند.

سوره ي «هل اتي» در شأن حضرت علي و حضرت فاطمه و امام حسن و امام حسين عليهم السلام نازل شد، كه سه روز روزه ي نذري گرفه بودند، و در هر سه روز، افطار خود را به مسكين و يتيم و اسير دادند و با آب، افطار كردند. سخن اين خانواده ي با اخلاص، چنين بود: «انما نطعمكم لوجه الله لانريد منكم جزآء و لا شكورا» [1] ما شمار را به خاطر خدا طعام داديم، و از شما پاداش و تشكري نمي خواهيم.

گاهي كسي بدون چشم داشت مالي، خدمتي انجام مي دهد ولي در باطن دوست دارد اين را همه ي مردم بدانند و اذعان كنند كه بي مزد و رايگان كار مي كند و اين بااخلاص سازگار نيست. اگر كسي از اين ناراحت شود كه ذكر خيري از ديگران به ميان مي آيد و از او نه، درواقع در اخلاص نيت او خلل وارد مي شود.