كمياب ترين گوهرها «اخلاص» در عمل است. يعني كاري را فقط براي خدا خالص ساختن و چيزي را شريك او نساختن.

بسياري اوقات رعايت مصالح شخصي يا جلب منافع يا جلب توجه ديگران يا انگيزه هاي دنيايي، خط دهنده ي



[ صفحه 55]



اعمال ماست. اگر بتوانيم نيت خود را خالص كنيم، رستگاريم و همين عمل براي ما مي ماند.

علي عليه السلام فرموده است: «اخلص لله عملك و علمك و بغضك و اخذك و تركك و كلامك و صمتك» [1] .

عمل و علم و دشمني و گرفتن و نگرفتن و سخن و سكوت خويش را تنها «براي خدا» خالص گردان.

در عبادت و نماز، بايد قصد قربت كرد. حتي اگر گوشه اي از آن براي غير خدا باشد عمل باطل است و نزد خداوند، نامقبول.

حتي اگر نماز را براي خدا بخوانيم ولي انتخاب مكان و زمان و نحوه ي خواندن و... براي غير خدا باشد، باطل است. در عبادت خدا نبايد ديگري را شريك ساخت.

قرآن مي فرمايد: «ولا يشرك بعبادة ربه أحدا» [2] .

احدي را شريك عبادت خدا قرار ندهيد.

حتي اگر رزمنده اي در جبهه، براي غنايم، يا خودنمايي و اظهار شهامت و... بجنگد، ارزش ندارد. [3] .

ورود شرك و ريا به عمل انسان، طبق حديث، از حركت مورچه در شبي تاريك، روي سنگ سياه و سفت، بي نمودتر و مخفي تر است!... [4] .



[ صفحه 56]



به فرموده ي امام علي عليه السلام: «الاخلاص اعلي الايمان» [5] اخلاص، بلندترين قله ي ايمان است.

عمل بدون اخلاص، آفت خيز است و نابودشدني. نيت استوار و خالص، باعث مي شود انسان هرگز سست و خسته نشود و به عجز و به بن بست نرسد.