اذان، شعار توحيدي مسلمانان است.

اذان، اعلام يكتايي خدا، رسالت حضرت محمد صلي الله عليه و آله ولايت علي عليه السلام، رستگاري در سايه ي نماز، و «تكبير» خداوند است. اذان، فرياد بر ضد معبودهاي خيالي، معرفي عقيده ي اسلامي، و شعار اسلام است.

نخستين مؤذن اسلام، «بلال حبشي» بود كه با اذان او، مردم به نماز حاضر مي شدند [1] و مؤذن شدن او، دليل اعتبار «تقوا» و «ايمان» در ديدگاه اسلام است، نه رنگ و قيافه و نژاد و ثروت!

اذان، هم فراخواندن امت اسلام به شركت در نماز



[ صفحه 50]



جماعت است، هم آماده سازي جان و دل براي ورود به «نماز».

وقتي طنين ملكوتي اذان در فضا مي پيچد، دل مؤمنان را به سوي خدا مي كشد و بر وحشت و خشم كافران مي افزايد.

مرحوم شهيد نواب صفوي به ياران خود دستور داده بود هنگام ظهر و مغرب، هركجا بوديد، با فرياد بلند اذان بگوييد. همين اذان ها وحشتي در دل مأموران نظام طاغوت به وجود آورده بود. اين گوشه اي از معناي حديثي است كه مي فرمايد: با صداي بلند اذان، شيطان عصباني مي شود و فرار مي كند. [2] .

بي جهت نيست كه «گلادستون» سياستمدار انگليسي در پارلمان گفته بود: تا نام محمد صلي الله عليه و آله بر فراز مناره ها بلند است و تا كعبه پابرجاست و قرآن كتاب راهنماي مسلمين است، امكان ندارد سياست ما در سرزمين هاي اسلامي استوار شود. [3] .

آري، اذان، شعار باطل كوب و دشمن شكن توحيد است. ما نيز از عمق جان، علي رغم خواسته ي مشركان و كافران امروزي در سراسر جهان، اعلام مي كنيم: «الله اكبر... الله اكبر... لا اله الا الله محمد رسول الله...»



[ صفحه 51]