نماز، بايد به سوي قبله باشد، قبله ي ما كعبه ي مقدس است. گرچه خدا در طرف خاصي نيست كه به او رو كنيم، هر طرف رو كنيم، خدا آنجاست «اينما تولوا فثم وجه الله» ولي هم براي گراميداشت خاطره ي ابراهيم، بنيانگذار خانه ي توحيد، هم براي متوجه ساختن دل به نقطه اي مقدس، هم براي هماهنگي و نظم عبادت كنندگان و نمازگزاران در جهت گيري عبادي و هم براي اسرار ديگر، مأموريم كه قبله ي نمازمان را «كعبه» قرار دهيم.

مسلمانان، اوايل به سوي «بيت المقدس» نماز مي خواندند. يهوديان زخم زبان مي زدند كه مسلمانان قبله ندارند و به سوي قبله ي ما عبادت مي كنند. پيامبر منتظر تكليف الهي بود، فرمان رسيد هركجا هستيد، روي را به سوي مسجدالحرام كنيد. [1] .

اين فرمان، اين درس را مي دهد كه مسلمانان، بايد متكي به خود و مستقل باشند، حتي در مسئله ي قبله و



[ صفحه 49]



جهت نماز، از اين رو، امت اسلام، نماز و دعا و ذبح حيوان و حتي خواب و خوراك را به سوي قبله انجام مي دهند، تا به موازات توجه ظاهري به كعبه، دل و جان انسان نيز جهت گيري خدايي داشته باشند و همه جا و در همه حال، به ياد خدا و توحيد باشند.

كعبه، هم يادگار ابراهيم و اسماعيل و محمد صلي الله عليه و آله است، هم نقطه ي شروع حركت عاشورايي امام حسين عليه السلام و هم تكيه گاه امام زمان عليه السلام در قيام جهاني خويش خواهد بود.