نمازگزار، بايد پيش از آن كه شروع به نماز كند «وضو» بگيرد. امام باقر عليه السلام فرموده است:

«لاصلوة الا بطهور» [1] نماز بدون وضو نماز نيست.

وضو، جزئي از ايمان است، نورانيت و صفاي دروني مي آورد، نشاط آور و كسالت زداست، به علاوه نظافت جسم را نيز همراه دارد. وضو، انسان را آماده ي نماز مي سازد. فيض كاشاني گفته است: يك مرتبه از ماديت برخاستن و به معنويت سفر كردن دشوار است، اما ضو، انسان را كم كم آماده مي سازد. [2] .

وضو، كفاره ي گناهان كوچك است و خوب است انسان در همه حال با وضو باشد و حتي هنگام خوابيدن هم وضو بگيرد.

بي وضو دست زدن به خط قرآن و نام خدا و پيامبر و امامان حرام است. طهارت به منزله ي اجازه ي ورود به حضور خداست. البته طهارت، مراتبي دارد: [3] .

طهارت ظاهر، از نجاسات و آلودگي ها.

طهارت اعضا، از گناهان و جرايم.

طهارت روح، از مفاسد و رذايل اخلاقي.



[ صفحه 47]



لازم به تذكر است كه گاهي طهارت لازم براي نماز، با غسل ميسر است. كسي كه جنب باشد يا به دليل ديگري غسل بر او واجب شود بايد غسل كند.

در مواردي هم وظيفه ي نمازگزار، تيمم بر خاك و زمين است، آنجا كه آب نباشد، يا ضرر داشته باشد، يا وقت براي غسل و وضو نداشته باشد، يا آب براي آشاميدن و حفظ جان لازم باشد و...

درباره ي هريك از اشكال وضو، غسل و تيمم كه مصداق هاي «طهارت» اند، مسائل متعددي در رساله هاي مراجع تقليد آمده است كه پرداختن به آن ها ما را از هدف اين كتاب، دور مي كند.