مقصود، شرايطي است كه رعايت آن ها، علاوه بر درستي عمل، موجب قرب به خدا و جلب رضاي او مي شود. ممكن است نمازي صحيح باشد ولي سبب رشد و تزكيه ي روح نشود، همچون دارويي كه شفابخش نباشد، يا جنسي در بازار بي مشتري باشد. عبادت هم، گاهي تنها در حد نجات بخشي از كيفر است، ولي گاهي انسان را محبوب خدا و عمل را مقبول درگاهش مي سازد.

در آيات و روايات، نكات بسياري پيرامون قبولي عبادت و عمل مطرح است كه به عنوان نمونه، چند مورد ذكر مي شود.