هيچ چيز همچون «ريا» و خودنمايي و مردم فريبي، آفت عبادت نيست. از طرف ديگر، هيچ چيز چون خلوص، ارزش آفرين عبادت و نماز نيست. البته داشتن اخلاص در عبادت بسيار دشوار است، و دل و جان را از تهاجم وسوسه هاي ابليسي رهاندن، رنجي بزرگ دارد و همتي بلند و اراده اي نيرومند مي طلبد. عبادت تا خالص نباشد، در درگاه الهي پذيرفته نيست و تنها پيشاني بر زمين سودن و قرائت صحيح داشتن و در صف اول جماعت ايستادن و... و ملاك نيست. بايد نماز و بندگي از رنگ ريا پاك و به رنگ الهي «صبغة الله» [1] آراسته باشد تا به خدا برسد. تعبير قرآن چنين است:

«و ما أمروا الا ليعبدوا الله مخلصين له الدين» [2] .

هيچ دستور عبادي براي مردم نيامده مگر آنكه امر به اخلاص در آن شده است.



[ صفحه 20]