در سرشت انسان، پرستش و نيايش وجود دارد. اگر به معبود حقيقي دست يافت، كه كمال مطلوب همين است، و اگر به انحراف و بيراهه دچار شد، به پرستش معبودهاي بدلي و باطل مي پردازد. بت پرستي، ماه و خورشيد پرستي، گوساله و گاوپرستي، نمونه هايي انحرافي است كه وجود دارد، كساني هم پول و مقام و همسر و ماشين و



[ صفحه 16]



مدال و... را مي پرستند.

انبيا آمده اند تا فطرت را در مسير حق، هدايت كنند و انسان را از عبادت هاي عوضي نجات بخشند. حضرت علي عليه السلام در مورد بعثت رسول خدا صلي الله عليه و آله مي فرمايد: «فبعث الله محمدا بالحق ليخرج عباده من عبادة الاوثان الي عبادته...» [1] خداوند حضرت محمد صلي الله عليه و آله را برانگيخت، تا بندگانش را از «بت پرستي» به «خداپرستي» دعوت كند.

روح عبادت در فطرت انسان نهفته است و اگر درست رهبري نشود به عبادت بت و طاغوت مي گرايد. مثل ميل به غذا كه در هر كودكي هست، ولي اگر راهنمايي نشود، كودك خاك مي خورد و لذت هم مي برد. بدون هدايت صحيح اين گرايش فطري نيز، انسان به عشق هاي زودگذر پوچ يا پرستش هاي بي محتواي انحرافي دچار مي شود.



[ صفحه 17]