فلسفه آفرينش انسان، بندگي و عبادت و عبوديت است. اين صريح كلام الهي در قرآن كريم است كه مي فرمايد: «و ما خلقت الجن والانس الا ليعبدون» [1] جن و انس را، جز براي پرستش و بندگي خود نيافريدم.

اين حكمت و هدف والا، سرلوحه ي همه ي رسولان الهي نيز بوده است. در قرآن مي خوانيم: «و لقد بعثنا في كل امة رسولا ان اعبدوا الله واجتنبوا الطاغوت» [2] .



[ صفحه 14]



در هر امتي پيامبري برانگيختم كه (به مردم بگويند:) بنده ي خدا باشيد و از طاغوت بپرهيزيد.

ناگفته نماند كه اين بندگي كردن، سودي به خدا نمي رساند بلكه مايه ي عزت و سعادت خود انسان است وگرنه خداوند بي نياز مطلق است:



من نكردم خلق تا سودي كنم

بلكه تا بر بندگان جودي كنم



اگر معلم به شاگردانش مي گويد: «درس بخوانيد، نفع اين درس خواندن به خود آنان برمي گردد و براي معلم سودي ندارد.