شناخت معبود و آفريدگار، محبت او را در دل ايجاد مي كند و اين محبت، انسان را به پرستش و عبادت و اظهار كوچكي و تواضع در برابر عظمت او وامي دارد.

نماز، جلوه اي از بندگي انسان در پيشگاه خدا و مظهر عبوديت و عبادت است.

آنكه «بنده ي» آفريدگار است و اين بندگي را احساس مي كند و مي داند و باور دارد، در برابر او، مطيع است و در پيشگاهش سر بر خاك مي نهد و به سجده مي افتد و با وي راز مي گويد و نياز مي طلبد و آن خالق يگانه را كه سر رشته دار اوست، به عظمت و پاكي مي ستايد.