دست بردار هم نبود. دستش رو گذاشته بود روي زنگ و همين طور فشار مي داد. هركي بود كار مهمي داشت. ولي چه كار كنم وسط نماز بودم، تازه ركعت اول. تا نمازم تمام مي شد، طرف رفته بود.

بي خيال شدم و نمازم رو ادامه دادم. مورد اضطراري هم نبود. نه خطر جاني نه خطر مالي، هيچي. با خيال راحت نمازم رو خوندم. نيم ساعت بعد دوباره زنگ زد. همون بود. برگشته بود. [1] .



[ صفحه 141]