بعضي وقتها كه مستحب است رو به قبله باشيم(2)
«به اين مي گن جشن. جشني كه ميوه و شيريني اش به راه نباشه كه جشن نيست.» دنبال جاي خالي مي گشتيم. محمد نشست. من هم كنارش.
ـ بي سليقه! جا بود انتخاب كردي؟! مبل هاي به او تر و تميزي رو ول كردي، روي اين صندلي ها نشستي؟!
از همه با سليقه تر محمد بود. رو به قبله نشسته بود. اون هميشه رو به قبله مي نشست. [1] .
[ صفحه 58]
پاورقي
[1] عروةالوثقي، ج 2، صفحه 310، فصل فيما يستقبل له.