بعضي وقتها كه مستحب است رو به قبله باشيم(1)
آن گاه كه دو دستت، خدا را مي خوانند به دعا
و دلت زلال مي شود به تلاوت قرآن
و لبانت معطر مي شوند به ذكر
و نمازت را زينت مي بخشي با تعقيبات؛
در آن لحظه كه پيشاني به خاك مي سايي از براي شكر، و حتي آن گاه كه مي نشيني؛
رو به قبله باش.
آخر او دوست دارد كه ببيند من و تو، جز خانه ي او پناهي نداريم. [1] .
[ صفحه 57]
پاورقي
[1] عروة الوثقي، ج 2، ص 310، فصل فيما يستقبل له.