نماز
ايرن دبيريان
از كلام خداست كه مي آيي
به سفال هاي ترك خورده مي رسي
كه به رنگ تيره ي خاموشي ست
مبهوت گل هاي سرد، روشن مي كني
چراغي را كه در عصيان باد
مدت هاست نمي جنبد
سپيده دم، در اين خلوت نور
بهار را آغاز مي كني
و وصله مي كني شكوفه هاي دعا را
بر دامن عطشناك روح،
و گل ها را در سبد يگانگي مستانه مي چيني
تا ديگر جاي گريستن براي برگ ها نباشد
[ صفحه 86]