خضوع در برابر «عظمت»، در سرشت انسان نهفته است.

«نيايش» در پيشگاه معبود، براي بشر فطري است و لذت روحي و آرامش رواني در سايه ي نيايش و نجوا و دعاست.

رمزي از اين افتادگي و خضوع، «نماز» است.

فروتني و نيازخواهي و سپاس، در برابر عظيم ترين سرچشمه ي قدرت و دانايي و حكمت و بينايي يعني خدا، به صورت «نماز» انجام مي گيرد. آن يگانه معبود، تكيه گاه انسان است در ميدانهاي كارزار، و اميد مجاهدان است در صحنه هاي خونين جهاد، الهام بخش مقاومت و صبر است در تند باد حوادث و هجوم مشكلات، و پناه درماندگان است در گرفتاريها، و مونس انسان است در تنهايي هاي زندگي و غربت روح.

به توصيه ي قرآن كريم، بايد از «صبر» و «نماز» استعانت جست:

(و استعينوا بالصبر و الصلوة). [1] .

كسي كه از نماز بيگانه باشد، چگونه مي تواند با روحي استوار در شدايد و خطرها از خود پايمردي و استواري نشان دهد؟

اهميت اين عبادت ويژه در كلام حضرت علي عليه السلام به صورتي كاملا روشن، ديده مي شود و تعابيري كه وي از نماز دارد، گوياي اين ويژگي است:



[ صفحه 29]