امام حسن عسكري عليه السلام هنگام نماز از هر كاري دست مي كشيد و چيزي را بر نماز مقدم نمي داشت؛ ابوهاشم جعفري مي گويد: خدمت امام عسكري عليه السلام شرفياب شدم، امام عليه السلام مشغول نوشتن چيزي بود، وقت نماز فرا رسيد، حضرت نوشته را كنار گذاشت و به نماز ايستاد. [1] .

محمد شاكري مي گويد: امام حسن عسكري عليه السلام در محراب مي نشست و به سجده مي رفت. من مي خوابيدم و بيدار مي شدم، مي ديدم آن حضرت هنوز در سجده است.

و نيز در شرح حال آن حضرت آمده است: امام حسن عسكري عليه السلام در زندان، روز را روزه مي گرفت و همه ي شب را بيدار بود و به هيچ كاري و سخني جز عبادت نمي پرداخت. جاذبه ي عبادت و پارسايي امام عليه السلام تا آن جا بود كه مأموران شكنجه و اذيت و آزار خود را در زندان تحت تأثير قرار مي داد. عباسي ها به صالح بن وصيف (كه امام عسكري عليه السلام را به دستور آنان زنداني كرده بود) گفتند، امام عليه السلام را در فشار قرار بده و بر او رحم نكن. صالح گفت: دو نفر از بدترين افراد را مأمور او كرده ام، ولي آنها هم در عبادت و نماز و روزه به درجه ي بالايي رسيدند. [2] .