امام قدس سره به نماز اول وقت خيلي علاقه داشتند.

در آخرين روز تقريبا ساعت ده شب، نماز مغرب و عشاء را با اشاره خواندند. همه ي اميدها قطع شده بود و دكترها همه چيز را تمام شده مي دانستند.

امام در حالت بيهوشي بودند كه يكي از پزشكان بالاي سرشان رفت و براي اينكه شايد به وسيله ي نماز بشود آقا را به هوش آورد، گفت: آقا! وقت نماز است.

همين را كه گفت، آقا يك لحظه چشمان خود را تكان داد و در همان حالت بيهوشي نمازشان را با اشاره خواندند. از صبح آن روز هم مرتب از من سؤال مي كردند كه:

چقدر به ظهر مانده؟ چون خودشان ساعت دم دستشان نبود و آن قدرت را نداشتند كه به ساعت نگاه كنند، يك ربع به يك



[ صفحه 112]



ربع از ما مي پرسيدند.

نه به خاطر اينكه نمازشان قضا نشود، به خاطر اينكه نماز را اول وقت بخوانند. [1] .



[ صفحه 113]