حضرت امام خميني (ره) حتي در ايام بيماري در بيمارستان اهميت زيادي به نماز اول وقت مي دادند. وقتي كه نزديك وقت نماز مي شد در وجودشان اضطرابي به وجود مي آمد كه خودشان را آماده كنند و به محض دخول در وقت فريضه بتوانند نمازشان را انجام بدهند.

حضرت امام، حتي در هنگام بيماري و در عين خونريزي و با وجود زخم بزرگ در شكم در موقع نماز، تميزترين جامه ها را كه بدون آلودگي بود بر تن مي كردند، بعد از دومين عمل كه روي حضرت امام انجام دادند، يكي از دكترها گفت: آقا چشمشان را باز كردند و آقاي انصاري را كه مسئول كارهاي شرعي بود صدا كردند. آقاي انصاري آمدند و به حضرت امام گفتند: مي خواهيد نماز بخوانيد؟ حضرت امام تنها ابروهايشان را تكان مي دادند و به هيچ سؤال ديگري پاسخ نمي دادند بعد



[ صفحه 84]



كه ديديم دستشان را تكان مي دهند متوجه شديم نماز مي خوانند. حضرت امام، اين اواخر هميشه نگران نماز اول وقتشان بودند.

ساعت 12 ظهر همان روز گفتند: خانمها را صدا بزنيد كارشان دارم.

وقتي خانمها به حضور حضرت امام رفتند ايشان فرمودند:

راه راه سختي است و بعد تكرار كردند گناه نكنيد.

حضرت امام به نماز اول وقت خيلي علاقه داشتند ايشان حتي در آخرين روز و تقريبا آخرين ساعت زندگي خود (ساعت 10 شب) نماز مغرب و عشاء را با اشاره خواندند. [1] .



[ صفحه 85]