امام هر شب در هر حالي كه بودند نماز شب مي خواندند، و هنگامي كه براي نماز شب از خواب بر مي خاستند، اين قدر آرام و آهسته قدم بر مي داشتند كه هيچ كس از خواب بيدار نشود و به ندرت اتفاق مي افتاد كه از حركت امام در دل شب، كسي بيدار شود. آن شب كه امام را از تهران به قم برگرداندند تا ساعت نيم بعد از نصف شب، در منزل امام رفت و آمد بود و پس از اين كه رفت و آمد مردم تمام شد، افراد خانواده، پروانه وار دور امام نشسته بودند. ساعت يك و نيم بعد از نصف شب بود تقريبا، كه چراغ ها را براي استراحت خاموش كردند. امام پس از آن همه خستگي ديدارها و ملاقات ها، شايد يك ساعت نگذشته بود كه دوباره بلند شدند براي نماز شب. با اين كه معلوم بود صبح زود مردم براي ديدار با امام



[ صفحه 184]



هجوم مي آورند، معذلك در آن شب هم، امام نماز شب را ترك نكردند. [1] .