شهيد رجايي براي نماز اول وقت اهميت بسيار زيادي قائل بود، در دوره جواني با خود قرار گذاشته بود در صورتي كه نماز را در اول وقت نخواند، يك روز روزه بگيرد. به همين خاطر بود كه هنگام اذان هر جا كه بود اول وضو مي گرفت و نماز مي خواند و بعد به كارهاي ديگرش مي رسيد.

يك بار در جمع عده اي از مسؤولان مملكتي، خطاب به آنها گفت: فكر كنيد يك روز يك نفر بالا دست شما تلفن كند و بگويد كه بيست دقيقه شما را كار دارم و مي خواهم با شما حرف بزنم. آيا باز هم كوتاهي خواهيد كرد؟!

منظور شهيد رجايي اين بود كه صداي اذان هم دعوتي است براي اقامه ي نماز، پس چه نيكو و شايسته است كه بشر پاسخ حضرت حق را بدون وقت گذراني بدهد و نماز را اول وقت اقامه كند. لذا بارها در جلسات هيأت دولت كه بحث و مذاكره به جاي حساس كشيده مي شد و وقت نماز مي رسيد بدون هيچ گونه تعارف بحث را ناتمام مي گذاشت و از جا بلند مي شد، فورا به اقامه ي نماز و ذكر با خدا مي پرداخت.

او معتقد بود مهمترين موضوع و مشكل ترين و پيچيده ترين امور وقتي به خاطر نماز و ايستادن در مقابل خدا به كنار گذاشته شود، پس از اداي نماز با عنايت و لطف حق هر گرهي داشته باشد به آساني باز خواهد شد. [1] .

از دانش آموزي پرسيدند: چه شده است شما نمازهايت را اول وقت مي خواني؟

چگونه بدان مقيد شده اي؟ پاسخ داد: من اين كار را از زنگ تلفن



[ صفحه 102]



آموختم. مگر نه اين است كه هرگاه زنگ تلفن به صدا درمي آيد، فورا به سراغش مي رويم و گوشي را برمي داريم، زنگ نداي الهي نيز در اول وقت به صدا درمي آيد و نداي حي علي الصلوة از جانب خدا در اول وقت در گوش ها طنين انداز مي شود، بايد اين ندا را فورا پاسخ داد والا به منادي بي ادبي خواهد شد.