در روايات آمده است: «نمازي هست كه نصف آن پذيرفته



[ صفحه 112]



مي شود و نمازي هست كه يك سوم يا يك چهارم يا يك پنجم آن قبول مي گردد و نمازي هست كه چون جامه كهنه ي درهم پيچيده شده، به جا آورنده اش زده مي شود و همانا از نمازت براي تو ]نتيجه اي[ نيست جز آن مقدار كه در آن اقبال و حضور قلب داشته اي.» [1] .

همچنين امام صادق (ع) مي فرمايند: «كسي كه دو ركعت نماز بخواند و بداند كه در نماز چه مي گويد، نمازش به پايان مي رسد در حالي كه بين او و خداوند گناهي باقي نمي ماند و همه گناهانش آمرزيده مي شود.» [2] .

ابوحمزه ثمالي مي گويد: امام سجاد (ع) را ديدم كه در حال نماز، عبا از دوش مباركش افتاد و توجهي نداشت، وقتي كه دليل آن را پرسيدم فرمود: «واي بر تو! آيا مي داني كه در حضور چه كسي بودم؟ همانا از بنده اي نماز پذيرفته نمي شود مگر آن مقدار كه توجه قلبي دارد.» [3] .