ج: شخص با ايمان بايد حريم اوامر الهي را بسيار بزرگ و با اهميت بشمارد. از عظمت پروردگار خويش خائف و ترسان و به رحمت واسعه او اميدوار باشد.



[ صفحه 106]



همچنين از تقصيرات و گناهان خود در برابر عظمت پروردگار شرمسار باشد. شخص مؤمن هرگز از اين حالات خالي و بي بهره نمي شود. و همه اعمالش را در حد تمام و كمال انجام داده و بر آن يقين پيدا مي كند.

شخصي كه در تمام لحظات عمر خود از اين حالت بهره مند است، هرگز نبايد در حين اشتغال به نماز نيز از اين حالات روحاني بي بهره باشد، تا مبادا خاطرش آشفته گردد و از مناجات پروردگار غفلت ورزد و به جاي راز و نياز به اوهام و افكار پراكنده پردازد.

از اين رو مي توان گفت بهترين راه ايجاد حضور قلب و توجه خاطر، مبارزه جدي با هجوم افكار پراكنده و آشفته است. براي دفع هجوم اين افكار و اوهام، راهي جز دفع انگيزه هاي آنها نيست. زيرا افكار پراكنده به انسان فشار مي آورد و مانع توجه قلب مي گردد. لذا بايد علل و اسباب آن را يافت و از بين برد.