با اندك تاملي در مجموعه پرونده كساني كه مرتكب جرم شده اند به آساني مي توان دريافت كه درصد بي نمازهاي آنها بيشتر از نمازخوانهاست.

امام صادق (ع) نماز را بازدارنده از لغزشها و گناهان مي داند و مي فرمايد: «نماز به همان مقدار كه جلو گناهان را مي گيرد پذيرفته مي شود».



[ صفحه 88]



داستان فضيل عياض

فضيل عياض رئيس دزدان بود و به قافله ها يورش برده، اموال آنها را به يغما مي برد. به خانه هاي مردم حمله مي كرد و مردم از دست او و دار و دسته اش آسودگي و امنيت نداشتند، حتي حكومت زمانش نيز نمي توانست جلو تعديات او را بگيرد. او در يكي از شبها كه در حال بالا رفتن از ديوار خانه اي بود صدايي شنيد. گوش فرا داد و متوجه شد خواننده اي در دل شب آيه اي از قرآن را تلاوت مي كند: «ألم يأن للذين آمنوا أن تخشع قلوبهم لذكر الله؛ [1] آيا وقت آن نرسيده كه دلهاي مومنان در برابر ذكر خدا و آنچه از حق نازل شده است خاشع گردد.»

ناگهان فضيل تكاني خورد و با اشكهاي جاري از همانجا برگشت در حالي كه مرتب مي گفت: چرا، خدايا وقت آن رسيده است!

او منقلب شد و برگشت.

به پيامبر اسلام (ص) عرض كردند فلان جوان كه به مسجد مي آيد و پشت سر شما نماز مي خواند مرتكب گناه نيز مي شود. پيامبر (ص) فرمود: «بالاخره اين نماز يك روز نجاتش مي دهد؛ ان صلاته تنهاه يوما.»



[ صفحه 89]



نكته؛

البته همانطور كه طبيب، نسخه بيمار را تمديد مي كند تا بيمار بهبودي كامل پيدا كند، نماز هم براي گناه زدائي و بازدارندگي از گناه بايد استمرار يابد تا نتيجه بخش گردد.

همان گونه كه بيماري ها و درمان آنها يكسان نيست و برخي از بيماري ها احتياج به مراقبت بيشتري دارد و حتي از برخي از آنها تا آخر عمر بايد مراقبت نمود، مراقبت از بيماري گناه توسط نماز هم يك امر دائمي است. علاوه بر آن گاهي مصرف دارو براي آن است كه بيماري شدت پيدا نكند. نماز نيز چنين تأثيري را در بسياري از مواقع دارد.

برخي مطرح مي كنند كه فلاني نماز مي خواند، اما خيلي از كارهاي زشت را هم انجام مي دهد. در پاسخ بايد گفت كه شايد اگر اين آدم نماز نمي خواند كارهاي زشت بيشتري مرتكب مي شد! [2] .