ج: بلي، حتما پاك بودن (طهارت) لازم است و پس از



[ صفحه 71]



طهارت جسماني، وضو گرفتن و آماده شدن جهت برگزاري نماز ضروري است. چون انسان مي خواهد در پيشگاه خالق هستي و آفريننده موجودات و ارسال كننده 124 هزار پيامبر وارد شود و او را ملاقات كند و از او كسب معرفت و كمال نمايد.

من از شما جوان درس خوانده سؤال مي كنم كه نظر شما چيست؟

اما اينكه نمي توانيم خالق هستي را با پيامبران و دانشمندان مقايسه كنيم، از سر ناچاري و از باب ضيق الفاظ و درك مطلب مثالي مي زنيم. مثلا اگر شما روزي با ابن سينا يا فارابي ملاقات داشته باشيد قبل ار رفتن خدمت ايشان خود را آماده نمي كنيد؟ لباس مرتب نمي پوشيد؟ حمام و نظافت نمي كنيد؟ علاوه بر آن از نظر روحي آماده نمي شويد؟

شما در جواب من فقط يك جواب مي دهيد كه اين چه سوالي است كه مي كنيد؟

يقينا بايد مقدمات انجام شود. اگر يك چنين فرصتي براي هر دانشجويي پيش آيد حتما خودش را آماده چنين ملاقاتي مي كند. و سنگ تمام مي گذارد و به اين ملاقات افتخار هم مي كند.



[ صفحه 72]



پس لازم شد انسان قبل از نماز، مقدمات [1] آن را انجام بدهد. چون وقت ملاقات با خداست!!

ولي قرآن كريم مي فرمايد: «ما يريد الله ليجعل عليكم من حرج ولكن يريد ليطهركم [2] ؛ خداوند نمي خواهد مشكلي براي شما ايجاد كند. بلكه مي خواهد شما را پاك سازد.»

و هم چنين مي فرمايد: «و الله يحب المطهرين [3] ؛ و خداوند پاكيزگان را دوست دارد.»

و در حديث شريف مي فرمايد: «الطهور نصف الايمان [4] ؛ پاكيزگي نيمي از ايمان است.»

آنگاه از مجموع اين تأمل ها درمي يابد كه مراد از طهور (كه نيمي از ايمان تلقي شده است) پاك شدن از همه عوامل ناپاكي و آلودگي هاي دروني و بيروني آدمي است و نيمه ديگر ايمان، آراستن جان به فضايل ظاهري و باطني است.

در مقام تمثيل مي توان گفت «ايمان بدن» به دو چيز است:



[ صفحه 73]



يكي تأمين پاكيزگي آن به وسيله وضو و پرهيز از گناهان و ديگري آراستن آن به بوي خوش و كارهاي نيك. همچنين «ايمان قلب» در گرو دو چيز است: يكي پاكسازي آن از اخلاق ناپسند و زشت و ديگري آراستن آن به اخلاق خدايي. نيز «ايمان سر و نهان آدمي» مرهون دو امر است: يكي فراموشي آنچه غير خداست و ديگري آراستن آن به ياد خدا و به عبارت ديگر پرده برداري از حجابهاي جمال است. [5] .

نظر امام خميني (ره)؛

«در اسرار باطنيه مقدمات نماز است و آن چند چيز است:

اول، طهارت؛ بدان اي عزيز كه چون بنده در حال نماز متوجه به جلال عزت الهي و نور عظمت ربوبي است و آن ساحتي است طيب و طاهر و منزه از جميع شوائب نقصي، پس واجب است بر نمازگزار كه طيب و طاهر گردد تا لياقت آن يابد كه ملأ اعلي و كبريا به او اقبال كنند و متوجه او شوند. وگرنه از حرم كبريا و ساحت مقدس قدس دور مانده و مورد اعراض ملائكه مقربين خواهد بود كه پاكان جز با پاكان نياميزند «الطيبات



[ صفحه 74]



للطيبين».

عارف شيراز گويد:



غسل در اشك زدم كاهل طريقت گويند

پاك شو اول و پس ديده بر آن پاك انداز» [6] .