ج: قرآن كريم مي فرمايد: «انها لكبيرة الا علي الخاشعين» [1] ؛ (نماز) بار گران و سنگيني است مگر براي خاشعين».

امام سجاد (ع) در دعاي سحر ماه رمضان (ابوحمزه ثمالي) در ضمن مناجات خود فلسفه سنگيني نماز را تحليل كرده، مي فرمايد: «پروردگارا! چرا من هنگام نماز نشاط ندارم؟ شايد مرا از درگاه خود رانده اي؟ شايد مرا صادق نمي داني؟ شايد رفيق بد در من اثر گذاشته...»؛ به هر حال سنگيني نماز علامت خطر است. [2] .

يكي از عوامل سستي در نماز همنشيني و همراهي با تارك الصلوة است و اين واقعيتي است كه اسلام به آن توجه كرده است به طوري كه از امام صادق (ع) روايت شده است كه فرمود:



[ صفحه 58]



«المرء علي دين خليله؛ دين انسان بستگي به دين دوستش دارد.»

و در جاي ديگر مي فرمايد: «من يصحب صاحب السوء لا يسلم؛ هر كسي با افراد بد مصاحبت كند سالم نمي باشد».

از آنجايي كه همه ما در زندگي خود دوستاني داريم بايد اين را بدانيم كه ساختار شخصيتي و معنوي ما با دوستانمان گره خورده است.

نكته: آيا ممكن است كسي با دوست فاسد و تارك الصلوة بنشيند و با او همراهي كند ولي هيچ تأثير منفي از او نپذيرد؟! و آيا ممكن است كه انسان با دوست پاك، اهل نماز، اهل علم و معرفت مصاحبت كند و تاثير مثبت از او نگيرد؟! مسلما انتخاب دوست در ديندار شدن و فاسد شدن انسان موثر است.

درمان؛ قطع رابطه با دوست فاسد و تارك الصلوة و در مقابل، همنشيني با انسانهاي پاك و نمازگزار و اهل علم، بهترين شكل درمان است.

علي (ع) مي فرمايد: «لا تصحب الشرير فان طبعك يسرق من طبعه شرا و انت لا تعلم؛ با اشخاص شرور معاشرت و مصاحبت نكن چرا كه طبيعت تو ناخودآگاه از او متأثر مي شود.» [3] .



[ صفحه 59]