ج: به چند چيز برمي گردد:

1- حضور قلب، و مراد از آن خالي بودن دل از غير خدا در نماز است؛

2- تفهم و دريافتن كه آن درك معاني اعمال و اذكار در نماز است؛

3- تعظيم ذات اقدس حق و بزرگداشت عبادت او؛

4- هيبت؛ كه عبارت است از خوف و ترسي كه از تعظيم و اخلاص حاصل مي شود؛



[ صفحه 57]



5- رجا و اميد به فضل خداوند و قبول كردن او؛

6- حيا و آن تأمل در هر چيزي است كه مخالف با توحيد ذات اقدس حق و معرفت اوست و منشأ آن، خود را مقصر دانستن و گناهكار پنداشتن است.