سؤال: چرا من بايد به معلم احترام بگذارم؟ و چرا بايد به پزشك خودم كه موجب سلامتي من شده احترام بگذارم؟

چرا بايد من به دوست خوبم كه همواره به من خوبي مي كند احترام بگذارم؟

چرا ما به پدر و مادر خود احترام مي گذاريم؟ و چرا ما بايد به انسانهاي خوب احترام بگذاريم، در هر لباس و با هر نژادي كه باشند؟

جواب: جواب همه اين سؤالها فقط يك كلام مي باشد: كمال معرفت انساني به ما دستور مي دهد كه بايد در مقابل همه خوبي ها قدرشناس و متشكر باشيم.

تازه اگر من در مقابل اين همه خوبيها تشكر نكنم، ديگران از من گلايه دارند كه چرا قدرشناسي نكردي؟!

پس نتيجه مي گيريم كه اين تشكر و قدرداني، وظيفه ي انساني من است؛ بنابراين خدا را شكر مي كنم كه در حق من محبت



[ صفحه 14]



كرده و من وظيفه شناس شده ام.

از معلم و پزشك و دوست خوبم و از پدر و مادرم، و آن انسان خوب كه به من خوبي نثار كرده است، از همه آنها تشكر مي كنم، و قدردان آنها هستم. هميشه در طول عمرم، تا زنده هستم به آنها درود مي فرستم كه اگر اين وظيفه شناسي را انجام ندهم، جاي تعجب دارد، از من سوال كنند كه تو چرا به وظيفه انساني و اخلاقي خود عمل نكردي؟ در اين صورت، من هيچ جوابي ندارم بدهم، غير از شرمندگي.

بعد از آن مقدمه، بر خود وظيفه مي دانم كه از اين دوست خوبم تشكر كنم كه اين سؤال را كرد.

هم اكنون كه اين سوال و جواب معلوم شد مي روم به سراغ اصل مطلب كه چرا بايد من نماز بخوانم؟