راوي مي گويد: خدمت امام صادق عليه السلام بودم كه يكي از اصحاب حضرت عرضه داشت: يابن رسول الله! فدايت شوم، مردي فقيرم.

امام عليه السلام فرمود: «روزهاي چهارشنبه و پنج شنبه و جمعه را روزه بگير و ظهر روز جمعه به پشت بام يا بياباني كه كسي تو را نبيند برو و پيغمبر صلي الله عليه و آله و سلم را زيارت كن و رو به قبله بنشين و دست راست را روي دست چپ بگذار و بگو:

«اللهم انت انت انقطع الرجاء الا منك و خابت الامال الا فيك يا ثقة من لا ثقة له لا ثقة لي غيرك اجعل لي من امري فرجاً و مخرجاً و ارزقني من حيث احتسب و من حيث لا احتسب؛

خداوندا! تويي تو، و اميد به غير تو به نوميدي بدل



[ صفحه 273]



شود، و آرزومندي به غيرت به نتيجه و مقصود نرسد، تكيه گاه آن كه تكيه گاهي ندارد، من جز تو تكيه گاهي ندارم، در كارم فرج و گشايشي قرار ده و مرا از جايي كه گمان ندارم و گمان دارم روزي ده.»

بعد بر زمين سجده كن و بگو: «اي فرياد رس! از فضل خويش برايم ممري از روزي قرار ده.» و آفتاب روز شنبه بر تو طلوع نكند، مگر با روزي تازه.

نبي اكرم صلي الله عليه و آله و سلم چون براي اهل بيتش مشكلي پيش مي آمد مي فرمود: «اي اهل من! نماز بخوانيد نماز بخوانيد.»