نماز جماعت در اسلام مظهر يگانگي و برادري و مهر و الفت است و بي آنكه كسي عهده دار نظم آن باشد، خود داراي روح انضباط و نظم و ترتيب است.

مسلمانان با شنيدن صداي اذان از اين سو و آن سو روانه ي مساجدي مي شوند و چون بانگ تكبير و اقامه ي نماز گفته شد، همه همراه با صفوف منظم خود به پا مي خيزند و با هم تكبير مي گويند. آنگاه با سكوتي توأم با وقار و توجه به معاني حمد و سوره كه توسط امام جماعت خوانده مي شود گوش مي دهند و آنگاه همه با هم گويي داراي يك روحند، به ركوع و سجود مي روند و مي نشينند و بر مي خيزند و در پايان نماز به يكديگر سلام مي دهند و دست يكديگر را مي فشارند (مصافحه مي كنند.)



[ صفحه 47]



بديهي است در چنين اجتماعي نفاق ها و كينه ها، بدبيني ها و بدخواهي ها و همچنين اختلافات طبقاتي رخت بر مي بندد و جاي خود را به مهر و صفا، برادري و برابري مي دهد.

نماز جماعت، پاداش بسيار، بركاتي فراوان، فوايد فردي و آثار اجتماعي بسياري دارد.