اگر نماز شب از كسي فوت شد مي تواند قضاي آن را در روز به جا بياورد.

تذكر: قضاي نماز شب را فضيلت بسيار است. چنانچه در تفسير علي بن ابراهيم از امام صادق عليه السلام روايت مي كند كه: «شخصي به آن حضرت عرض كرد: فدايت شوم! چه بسا كه اتفاق مي افتد كه يك ماه و دو ماه و سه ماه نماز شب از من فوت مي شود و من آن را به روز قضا مي كنم، آيا اين كار جايز است؟

فرمود: «به خدا قسم، اين كار مايه ي روشني چشم تو است.» و اين جمله را سه بار تكرار كرد.

اسحاق بن عمار ضمن روايتي از امام صادق عليه السلام نقل مي كند كه: ايشان از پدران بزرگوار عليهم السلام و آنان از رسول خدا صلي الله عليه و آله نقل مي كنند كه فرمود: «خداي تعالي به بنده اي كه نماز شب را در روز قضا كند مباهات مي كند و مي فرمايد: «اي فرشتگان من! اين بنده من چيزي را كه به او



[ صفحه 40]



واجب نكرده ام قضا مي كند. گواه باشيد كه من او را آمرزيدم.»

اگر مشغول نماز شب بود و صبح طلوع كرد، اگر چهار ركعت از نماز شب را خوانده است و بعد صبح شد، بقيه نماز شب را به طور مخفف و بدون مستحبات مي خواند و اگر هنوز چهار ركعت از نماز شب نخوانده بعد صبح شد، همان دو ركعتي را كه شروع كرده تمام مي كند و پس از آن دو ركعت نافله ي صبح را مي خواند و سپس دو ركعت نماز صبح واجب را مي خواند و پس از آن، باقي مانده ي نماز شب را قضا مي كند.

اگر اصلاً به نماز شب شروع نكرده و بعد صبح طلوع كرده باشد، دو ركعت نماز نافله صبح را اول مي خواند و پس از آن نماز صبح را و پس از آن قضاي نماز شب را به جا مي آورد.

تذكر: اگر نماز شب را در بين الطلوعين (يعني بعد از اذان صبح و پيش از طلوع آفتاب) مي خواند، بهتر است كه



[ صفحه 41]



نيت ادا يا قضا نكند، بلكه به نيت «ما في الذمة» به آن معني است كه نيت كند نماز شب مي خوانم «قربة الي الله» خواه ادا باشد خواه قضا، هر چه خدا و رسولش فرموده اند.



[ صفحه 42]