آقاي دكتر حسن عارفي مي گويد: در بيمارستان وقتي امام چشم هاي شان را روي هم مي گذاشتند، ما احساس مي كرديم حالت خواب آلودگي دارند و دنبال علت آن مي گشتيم، ولي بعدها فهميديم كه ايشان خواب آلود نبودند؛ بلكه در عالم ديگري سير مي كردند. دليل آن هم اين بود كه وقتي ايشان گاهي براي نماز از ما مي پرسيدند كه چقدر به اذان صبح يا ظهر مانده است؟ و ما به ايشان جواب مي داديم، دوبار چشم هاي شان را مي بستند؛ ولي حال ايشان موقع نماز به طور كامل دگرگون مي شد



[ صفحه 55]



و هشتاد درصد حال شان بهتر مي شد. به طوري كه مي نشستند و اگر اجازه داشتند وضو مي گرفتند و نمازشان را مي خواندند و تا لحظه آخر هم خودشان ذكر مي گفتند. فقط اين اواخر چون به دست شان سرم وصل بود و حركت هم برايشان زياد خوب نبود، آقاي انصاري، مهر را به پيشاني مبارك ايشان در هنگام سجده مي گذاشت.