خانم نعيمه اشراقي مي گويد:

امام به نماز اول وقت خيلي علاقه داشتند، حتي در آخرين روز كه تقريبا ساعت ده شب بود كه اين اتفاق افتاد، نماز مغرب و عشا را با اشاره خواندند، در حالت بي هوشي بودند، يكي از دكترها رفت بالاي سرشان و براي اينكه آقا را شايد به وسيله نماز بشود به هوش بياورد، گفت: «آقا وقت نمازه»



[ صفحه 53]



همين كه گفت وقت نمازه، آقا به هوش آمدند و نمازشان را با اشاره دست خواندند. از صبح آن روز هم مرتب از ما سؤال مي كردند كه: «چقدر به ظهر مانده؟» چون خودشان ساعت دم دست شان نبود و آن قدرت را نداشتند كه به ساعت نگاه كنند. يك ربع به يك ربع از ما مي پرسيدند. نه به اين خاطر كه نمازشان قضا نشود، بلكه به خاطر اين كه نماز را اول وقت بخوانند.