بي تفاوتي نسبت به عبادت
حضرت علي عليه السلام مي فرمايد: اي انسان! چشمت روشن، اگر با گذشت اين همه سال از عمرت (و با داشتن اين همه استعداد، قابليت، امكانات، عقل، علم و وحي)، باز هم مثل حيواني در چراگاهي گامي نهي و خوابي كني. [1] .
آري، تمدن و تكنولوژي و پيدايش و پيشرفت ابزار جديد، زندگي را راحت تر كرده و رفاه و آسايش را به ارمغان آورده است، ولي مگر كمال انسان در كسب همين رفاه مادي است؟
اگر چنين باشد، حيوانات كه در خوراك و پوشاك و مسكن و ارضاي شهوت از انسان جلوترند!
در خوراك بهتر و بيشتر و راحت تر مي خورند و نيازي به پختن و آماده كردن ندارند!
در پوشاك، دوختن و شستن و اطو كردن ندارند!
در شهوت، بدون گرفتاري و مشكلي، خود را ارضاء مي كنند.
در تأمين مسكن، چه بسا پرندگان و حشراتي كه تكنيك آنها در ساخت لانه و آشيانه، انسان را به تعجب وامي دارد.
اصولا آيا اين پيشرفت تكنولوژي، موجب رشد انسانيت هم شده است؟
آيا فسادهاي فردي و اجتماعي كم شده است؟
آيا اين آسايش، آرامش هم آورده است؟
[ صفحه 20]
به هر حال همانگونه كه اگر دست انسان را در دست رهبران معصوم و عادل نگذاريم، به انسانيت ظلم شده است، اگر دل انسان هم با خدا گره نخورد به مقام انسانيت توهين شده است.
پاورقي
[1] «قرت اذا عينه اذا اقتدي بعد السنين المتطاولة بالبهيمة الهاملة و السائمة المرعية». نهج البلاغه، نامه 45.