28. امام صادق عليه السلام: هر كس بين نماز مغرب و عشا دو ركعت نماز به جاي آورد و در ركعت اول سوره ي حمد و اين دو آيه را بخواند:

(و ذا النون إذ ذهب مغاضبا، فظن أن لن نقدر عليه، فنادي في الظلمات أن لا إله إلا أنت، سبحانك إني كنت من الظالمين - فاستجبنا له، و نجيناه من الغم، و كذلك ننجي المؤمنين) [1] .

ذوالنون [صاحب ماهي، يونس بن متي] را [ياد كن] كه خشمگنانه به راه خود رفت و گمان كرد كه ما هرگز بر او تنگ نمي گيريم، آن گاه در دل تاريكي ها ندا در داد كه خدايي جز تو نيست، پاك و منزهي تو، راستي كه من از ستمكاران بودم - آن گاه دعاي او را اجابت كرديم و او را از اندوه رهانيديم و ما اين گونه مؤمنان را [نيز] نجات مي دهيم.



[ صفحه 32]



و در ركعت دوم سوره ي حمد و اين آيه را بخواند:

(و عنده مفاتح الغيب، لا يعلمها إلا هو، و يعلم ما في البر و البحر، و ما تسقط من ورقة إلا يعلمها، و لا حبة في ظلمات الأرض، و لا رطب و لا يابس إلا في كتاب مبين.) [2] .

و كليدهاي [گنجينه هاي] غيب نزد اوست و هيچ كس جز او نمي داند، و آنچه در خشكي و درياست مي داند و هيچ برگي [از درخت] نمي افتد مگر آنكه آن را مي داند، و هيچ دانه اي در تاريكي هاي [تو بر توي] زمين و هيچ تر و خشكي نيست مگر آنكه در كتاب مبيني [مسطور] است.

و هنگامي كه از قرائت آن فراغت پيدا كرد دستهايش را براي قنوت بالا برده و بگويد:

اللهم إني أسألك بمفاتح الغيب التي لا يعلمها إلا أنت، أن تصلي علي محمد و آل محمد، و أن تفعل بي كذا و كذا.

بار خدايا! به حق كليدهاي [گنجينه هاي] غيب كه هيچ كس جز تو آن را نمي داند از



[ صفحه 33]



تو مي خواهم كه بر محمد و آل محمد درود فرستي و حاجتهاي چنين و چنان مرا برآورده كني [به جاي كلمه هاي «چنين» و «چنان» حاجتهاي خود را بگويد].

و بعد بگويد:

اللهم أنت ولي نعمتي، والقادر علي طلبتي، تعلم حاجتي، فأسألك بحق محمد و آله عليه و عليهم السلام لما قضيتها لي.

خدايا! تويي ولي نعمت من و تويي توانا بر انجام دادن خواسته و مقصود من، و حاجتم را مي داني پس به حق محمد و آل محمد - كه سلام بر او و خاندانش باد - از تو مي خواهم كه حاجتم را برآورده سازي.

و سپس حاجت خود را از خداوند بخواهد كه هر چه بخواهد به او عطا مي فرمايد. [3] .



[ صفحه 34]