12. اميرالمؤمنين عليه السلام: اين دعا را در پي هر نماز واجب مي خواند:

إلهي هذه صلاتي صليتها لا لحاجة منك إليها، و لا رغبة منك فيها إلا تعظيما و طاعة و إجابة لك إلي ما أمرتني به. إلهي إن كان فيها خلل أو نقص من نيتها أو قيامها أو قراءتها أو ركوعها أو سجودها فلا

خدايا! اين، نماز من است كه آن را به جا آوردم، نه براي نيازمندي تو به آن، و نه براي رغبت تو در آن؛ بلكه آن را تنها براي بزرگداشت، فرمانبري و اجابت تو در آنچه كه مرا بدان امر كرده اي به انجام رسانده ام. خدايا! اگر در نيت، قيام، قرائت، ركوع و يا سجود آن نقص و يا خللي وجود دارد



[ صفحه 16]



تؤاخذني، و تفضل علي بالقبول و الغفران، برحمتك يا أرحم الراحمين. [1] .

مرا بدان مؤاخذه مكن و با پذيرش [آن] و بخشش، بر من منت نه، به حق رحمتت، اي مهربان ترين مهربانان.